Onderzoek

Onderzoek

Vandaag heb ik een zeer interessant Symposium bijgewoond van
Inter-Psy. Ik heb veel nieuwe dingen gehoord, dus het was zeer de moeite waard.

Er was ook een Professor uit Amerika, Prof.dr. K. Chawarska
die onderzoek doet naar het stellen van de (vermoedelijke) diagnose autisme bij
zeer jonge kinderen. Dat is niet eenvoudig, maar inmiddels hebben ze al wel
meer mogelijkheden om dit te doen.  Ze
liet daarbij ook filmpjes zien waarin ze aan kon tonen waarin deze kinderen
verschillen van kinderen zonder autisme. Als voorbeeld gebruikte ze hiervoor
een speelgoed konijntje wat kon lopen en bewegen als je op een kastje drukte.
Beide kinderen (volgens mij waren ze rond de twee jaar oud) die ze in het
voorbeeld liet zien hadden een taalachterstand.

Het eerste kind reageerde enthousiast op het konijntje en
keek afwisselend naar de vader, dan naar de dokter, en had snel door dat je
door op dat kastje te drukken het konijn kon laten bewegen. Al snel pakte hij
het kastje en ging zelf het konijn laten bewegen.

Het andere kind, bij het tweede onderzoek, was amper
geïnteresseerd leek het wel, (volgens mij had hij ook wat anders in zijn
handen) hij keek wel maar minder enthousiast, en hij zocht amper contact met
zijn vader of met de dokter.

Omdat hij geen contact maakte met de arts zag hij ook niet
dat zij op het kastje drukte om zo het konijn te laten bewegen. Hij ging dat
dus ook niet nadoen zoals het andere kindje. Je kunt zeggen dat je dus daardoor
ook een stukje ontwikkeling misloopt. Je leert ook veel van nadoen.

Ik vertelde dit aan Stefan toen ik thuis kwam. Waarop Stefan
zei: "misschien vond hij dat konijn helemaal niet interessant en maakte  hem dat helemaal niet uit".

Hé, dat kan natuurlijk ook. Ik merkte dat ik het als
vanzelfsprekend beschouwde dat het jongetje zo'n bewegend speelgoedkonijn erg
leuk zou vinden.

Ik kon me niet meer goed herinneren hoe hij dat deed als
klein jochie, dus dat vroeg ik hem. Waarop hij zei: "dingen die ik leuk vind
wil ik juist erg graag delen". O ja, dat was ook zo. Het was zelfs zo dat hij
dat heel erg veel deed, en bij veel mensen. Maar alleen als het iets was wat
hij de moeite waard vond. En nog steeds is dat zo. Dan is het delen van die
emoties wel erg belangrijk en vindt hij het ook fijn als hij mensen tegenkomt
die daar ook in zijn geïnteresseerd. Hij ervaart dus wel degelijk het plezier
van emoties delen. Ik vraag me nu af, zou dat jongetje ook geen contact hebben
gezocht als het iets was wat hij wèl interessant vond? (als die aanname zou
kloppen, en misschien hebben ze dat ook wel geprobeerd.) Het lijkt me zo lastig om dat duidelijk te krijgen. Maar gelukkig ben
ik geen wetenschapper. Ik word alleen af en toe met mijn neus op de feiten
gedrukt dat niet alles is wat het lijkt te zijn. En dat maakt het leven
boeiend.

Een goede week toegewenst,

Karen